Dag van vertrek

Na vier maanden stage is dan toch echt de dag van vertrek aangebroken.
Een normaal iemand zou de maandag voor vertrek haar koffer al inpakken maar Judith niet hoor. Judith gaat maandag eerst nog even uitgebreid winkelen en daarna afscheid nemen van Audrey, zij kwam speciaal nog even langs om gedag te zeggen.

Maandag 07 mei
Stress stress stress
Wat een dag.....
Eerst had ik me verslapen en daardoor moest ik me haasten om op tijd bij de E.B.G. te zijn, de Evangelie Broeder Gemeenschap, het bestuur van de H.C. Pawelschool te Groningen. Ik moest bij het E.B.G. kantoor zijn om mijn verslag, van het onderzoek dat ik deed op de Pawelschool, in te leveren. Gelukkig was ik er precies om 09.00 uur. Meneer Klaver vond dat ik mijn verslag op papier moest inleveren i.p.v. digitaal. Voor hem was het printen te duur en kunnen de rijke stagiaires daar zelf voor zorgen. Ik ging naar het internetcafe en kwam er achter dat het printen duurder is dan in Nederland. Vervolgens leverde ik het verslag in en heeft de heer Klaver alleen mijn conclusie gelezen. Echt zonde van mijn tijd. Hij vond de
conlusie goed alleen sommige tips die ik erin gegeven had zoals zorgen voor meer materiaal (wat de school ook heel graag wilde) veel te kostbaar of te veel moeite om te veranderen. Ik deed onderzoek naar het coöperatief leren, het was een vervolg op een onderzoek van een stagiaire het jaar ervoor. Natuurlijk hadden de leerkrachten er niet veel meegedaan en zie daar dan maar eens een positief verhaal over te schrijven.

Juf mag ik u nummer?
Na het kostelijke bezoek aan de E.B.G. als een razende nog even met Susan naar onze oude stageschool in Pontbuiten om daar afscheid te nemen van alle kinderen en collega’s. We werden er hartelijk ontvangen. Na iedereen uitgebreid begroet te hebben keken Susan en ik elkaar aan van hoe hebben we het volgehouden al die maanden.... tja je went snel aan de stilte in een dorpschool. Ik vond het fijn om de kinderen van mijn stageklas nog even te zien en gedag te zeggen. In klas zes was een jongen zo leuk om te vragen: “Juf mag ik u nummer” hij wilde met mij mee naar Nederland.

’s Middags ben ik nog even gaan winkelen om souvenirs te kopen voor de familie. Ik was laat thuis. Wat een verrassing; Audrey kwam spontaan gedag zeggen en ze wilde cadeautjes brengen. Heel lief. Ze vertelde dat ze tijdens het weekend op een feest iets verkeerds gegeten had en zich daarom had ziek gemeld op school. Hoor ik ineens een bekende stem: “Woont Judith hier?” Het was de heer Palwira, directeur van de stageschool in Groningen. Audrey wist niet hoe ze het had, zij werkt namelijk op de Pawelschool. Ze vluchtte het huis in en sloot zich op in mijn kamer. Gelukkig voor Audrey had hij haar auto niet herkent en kwam hij alleen even gedag zeggen en moest hij snel weer weg.

’s Avonds met het hele huis en de naaste buren uiteten gegaan. Raad eens wat we gegeten hebben? Je gelooft je ogen niet. Pasta, ja het staat er echt, de laatste avond in Zuid-Amerika en wat gaan we eten Italiaans. Ik was natuurlijk in de minderheid die vond dat dit echt niet kon, dus ben ik maar braaf mee gegaan. Het was wel een gezellige avond, een leuke afsluiting.
Nog steeds mijn koffer niet gepakt......
Morgen naar de kapper dus dat wordt een lange lange nacht.

’s Nachts ik heb er bijna de hele nacht over gedaan om mijn koffer in te pakken.

Dinsdag 8 mei

Twee uurtjes geslapen en ik moest nog van alles doen. Van Oscar kreeg ik als afscheidscadeau een behandeling bij de kapper in de Koningsstraat. Deze behandeling bestond uit het vlechten van mijn haar (afrokapsel). Op naar de kapper maar welke, was deze nou in de Koningsstraat of in de Keizerstraat. Volgens mijn huisgenoten bestond er geen Koningsstraat. Ik, zo goed gelovig als ik ben, ga na naar de Keizerstraat. Kom ik terecht in de kapperszaak van Susan. De mensen daar zijn boos op mij omdat ik gister niet gekomen was. Susan had voor mij deze afspraak gemaakt terwijl ik daar niets van af wist.
Het ging allemaal vaag en omdat ik zo moe was, liet ik me ompraten en ging met een van de kapsters nephaar kopen. Ondertussen kwam ik erachter dat ik bij de verkeerde kapper zat.
Dus ging ik Oscar bellen en zei hij dat ik naar een andere kapper moest. Ik heb toen meteen de taxi gebeld en ging op weg naar de Koningsstraat. Tijdens het vlechten van mijn haar viel ik steeds bijna in slaap, ik was ook ontzettend moe. Ik was net op het nippertje weer terug in de Gerardusstraat. Gelukkig stond mijn koffer al klaar. Ik moest me haasten om me te verkleden.

Op het vliegveld...
We kwamen 17.00 uur aan en 19.15 uur zou het vliegtuig vertrekken. We waren dan ook erg laat, hierdoor kregen we voorrang in de rij en hebben we geen controle gehad van onze koffer. Wel van de handbagade en ook werden we gefouilleerd. Dat ging op een leuke vrijpostige manier. De vrouw die dat deed zei tegen mij: “ah gut, uw bh is stuk.” Ik zei: “nee hoor dat hoort zo.” Ze trok mijn shirt open en zei: “Wat een mooie bh heb je aan. Waar heb je die gekocht?” We hebben vervolgens tien minuten gelachen en van fouilleren kwam niet veel meer terecht.
Het vliegtuig zelf had een uur vertraging omdat er internet problemen waren. Tja, in deze moderne tijd van internet afgesloten zijn, dan ben je onthand. Zelfs piloten die hun vliegplan vanuit Nederland niet meer kunnen ontvangen, tja een fax hoort in de geschiedenisboekjes thuis en wordt dus ook niet meer gebruikt, zijn bang om zelf een vliegplan op te stellen.
Voor het opstijgen van het vliegtuig lag ik al te slapen. Veel van de vliegreis heb ik niet meegemaakt, alleen het laatste uur was ik wakker. Hierdoor heb ik geen last gehad van een jetlag. De ontvangst op schiphol door de douane was alles behalve relaxed of vrolijk. De beveiliging doet een wedstrijd wie het breedst kan staan en het chagerijnigst kan kijken. De winnaar van deze wedstrijd was de hond, die met zijn natte snuit van de ene persoon naar de andere loopt en als hij niet aan een touw vastgezeten zou hebben had hij het liefst in je benen gehapt. Na dat gedoe van controles enzo konden we eindelijk naar buiten en daar stond iedereen. Heerlijk om Rob weer in mijn armen te hebben en mijn ouders en broer en zusje weer te zien.